Hij overleed. Echtgenoot, vader, opa, oud-politieman en nog zoveel meer. Hij hield van zijn kinderen, van zijn kleinzoons, gezelligheid en zijn hondje. Daarom noemden zijn kleinkinderen hem "Opa hondje". Dat is wat ik weet. Wat ik niet weet is of hij eigenlijk wel stemde, en al helemaal niet op wie. Het maakt me ook niet uit… Hij wordt gemist. Zo gemist.

De Australiër Les Murray schrijft in een gedicht over het sterven van zijn vader. “Niet doodgaan, Pa” zo begint het. Don’t die, Dad. Later in het stuk haalt hij uit naar mensen die het (wellicht met goede redenen) niet kunnen geloven en zijn vader zijn God willen ontfutselen. Het is een zin in de ruwe mannentaal die Murray kenmerkt, en die hij gewend was met zijn vader te spreken. Er staat: ”Snobs proberen ons tegenwoordig religie uit het hoofd te praten. Klootzakken. Ik gun je God.”

Murray ziet zijn vader sterven, en zeker op zo’n beslissend moment komt het erop aan of het waar is of niet: God, déze God. Prachtige woede van een zoon die ziet dat het sterven van zijn vader niet uit te houden is als God er niet zou zijn. En het is raak: de los-van-God-beweging is niet neutraal, maar een grove graai naar het godsvertrouwen van zijn stervende vader die hij God zo gunt.

Op een mooie wintermiddag, zonnig, droog en wat wind stapten wij op de fiets. Zijn oudste zoon en ik. Op gladde en op ruwe banden. Ik durfde het hem gelukkig te vragen. Want; wat kun je doen? Het eerste stuk tot aan Giessenburg: korte zinnen over verlies, de familie, de begrafenis, het regelen van praktische zaken. Daarna echt op de pedalen. Met Boosheid en Verdriet als brandstof. Hij op kop. Ik erachter. Een goede middag. Met een glimlach en een kort bedankt als besluit.

Zo willen wij leven.
En zo zullen wij sterven.

En opa hondje?
Die wordt ontzettend gemist…

Erik van DIjk

Gepubliceerd in het Kompas Hardinxveld-Giessendam, d.d. 10 mei 2023