Vorige week donderdag stond tot mijn spijt het onderwerp bomen aan de Peulenlaan wederom op de agenda. Deze spijt kwam niet voort uit het feit dat ik het er niet over wilde hebben, integendeel. Deze spijt hangt samen met het feit dat er wederom fouten waren gemaakt in dit dossier. De wet van Murphy lijkt op dit dossier wel van toepassing. De karakteristieke aanrij route naar ons dorp via de Peulenlaan zal, vrees ik, het komende decennium niet bestaan.

Ik moet hierbij echter wel aantekenen dat de fout die dit veroorzaakt heeft vorig jaar is gemaakt bij het verkeerde gebruik van glyfosaat. De aanleiding voor het debat van vorige week vormde een drietal onterecht gekapte bomen, plus een verschil van mening met de bewoners aangaande de vraag of er nu ook echt abelen moeten staan. Voor het onterecht kappen van de drie bomen heeft de wethouder oprecht zijn excuses gemaakt. Daarnaast is aan de bewoners toegezegd dat er abelen worden teruggeplaatst.

“Sunk costs”
Persoonlijk vond ik het jammer dat de raad in het debat om een uitspraak werd gevraagd aangaande het wel of niet terugplaatsen van abelen. Natuurlijk is in het verleden gesproken over abelen, want als je de helft kapt, dan blijf logischerwijs ook de helft staan, abelen dus. We hebben nu echter te maken met een andere situatie….. er zijn (nagenoeg) geen bomen meer. Iedereen had gewild dat de abelen er nog stonden, maar nu dat niet meer het geval is ontstaat een nieuwe afweging. In deze afweging doet het verleden in principe niet meer ter zake. Je moet de beste keus maken die voor handen is. Nu is slechts één belangrijk element meegenomen in de afweging (de wens van de bewoners), maar volgens mij is het verstandig de volgende keer over dergelijke besluiten eerst een nacht te slapen en dan alle elementen gedegen af te wegen. Als gemeenteraad zitten we er namelijk voor het algemeen belang.

Over besluiten waarbij sprake is van “sunk costs” (zoals ons besluit betreffende de abelen) zijn door economen hele boeken volgeschreven. Mensen zijn namelijk geneigd om dergelijke ‘kosten’ waar je niets meer mee kunt, mee te nemen in hun besluit. Het gevolg is vaak dat je besluit om verder te gaan op een weg die doodloopt (er zijn mensen die op een dergelijke manier naar de Betuwelijn kijken en de bijbehorende kostenoverschrijding)…..ik hoop dat de toekomst zal uitwijzen dat dit voor ons besluit aangaande de abelen niet opgaat.

Motie van treurnis
Als fractie hebben wij het initiatief genomen tot het indienen van een motie van treurnis aangaande de hele situatie. Deze motie werd uiteindelijk door nagenoeg heel de raad gesteund (m.u.v. de VVD).

Een motie van treurnis verschilt van een motie van afkeuring. Wat dit verschil precies is, is lastig te definiëren. Duidelijk is dat met een motie van afkeuring beleid wordt veroordeeld. Bij een motie van treurnis is dit niet per se het geval. Er wordt treurnis uitgesproken over de gang van zaken. Dit hoeft niet altijd het gevolg te zijn van beleid. De precieze overwegingen en constateringen zijn daarom erg belangrijk voor de duiding van een motie.

Bij een motie van afkeuring komt het vertrouwensaspect heel nadrukkelijk om de hoek kijken. Een motie van afkeuring kan dan ook worden opgevat als een motie van wantrouwen. In de situatie rondom de abelen vonden wij (en met ons nagenoeg de hele raad) dit niet het geval, daarom een motie van treurnis.  

Cor van Vliet, 28 februari 2012