Boosheid en ongeloof waren de twee gevoelens die bij mij omhoog kwamen, nadat mij het nieuws bereikte over de kosten van de verbouwing van de raadszaal (zie http://bit.ly/zxbUxY). Deze gevoelens legitimeren een blog dat vol staat van de emotie. Emotie die ik op de diverse ‘social media’ vandaag ook wel heb zien langskomen. Het inbrengen van emotie in het debat past ook helemaal bij je rol als volksvertegenwoordiger. Zelf heb ik zoals jullie ondertussen misschien wel hebben begrepen veel meer op met de kaderstellende en de controlerende rol van een gemeenteraadslid. Deze rollen liggen dichter bij mijzelf. Vanuit deze invalshoeken wil ik, dan ook ingaan op de kwestie. Hierbij ligt emotie echter heel dicht om de hoek…

Kaders en controleren
De kaders in de verbouwing van de raad- en trouwzaal waren duidelijk. Voor- en tegenstanders hebben zich uitgesproken en het resultaat van dit debat was dat er € 100.000 gespendeerd mocht worden aan de verbouwing en dat schilderwerk uit het reguliere onderhoud mocht. Bedragen zijn bij dit laatste nooit genoemd, maar mijn beeld hierbij was een bedrag van max. € 10.000. Als raadslid heb je vervolgens de taak om het college te controleren op de uitvoering van dit kader. Het haalt dan feitelijk niet meer uit, of je in de discussie die vooraf ging nu voor of tegen was.

De ingestelde werkgroep, waarin overigens ook niet-raadsleden zaten, was enkel en alleen bedoeld om het College bij te staan in het tot stand brengen van een gewenste invulling van het kader (lees hoe moet de raadzaal eruitzien). Beslissingsbevoegd hadden ze zeker niet, ook omdat de T@B en de PvdA (vanaf een bepaald moment) niet meer vertegenwoordigd waren in de werkgroep.

Ongeloof
Ik kon mijn oren dan ook werkelijk niet geloven toen ik hoorde dat er ruim € 200.000 is uitgegeven. Ik begrijp werkelijk niet dat iemand bedenkt dat dit geen probleem is. Het rapport van Deloitte beschrijft behoorlijk gedetailleerd hoe één en ander toch heeft kunnen plaatsvinden, maar had er dan niemand een bierviltje waarop alle offertes even snel werden opgeteld? Dat is namelijk naar mijn idee in eerste instantie hoe je met dergelijke zaken om moet gaan. Gewoon met beide voeten in de modder. Natuurlijk moet er vervolgens ook op AO gebied (sorry voor de vakterm) heel veel goed geregeld zijn. Dit om waarborgen in te bouwen om fouten, die menselijk zijn, op te sporen en wanneer nodig te corrigeren. Dit heeft allemaal niet gewerkt.

Waarom is er in september niet de volgende opmerking naar onze raad toegekomen: Beste raadsleden, u wilt iets onmogelijks: een verbouwing van de raad- en trouwzaal voor € 100.000. Ik moet u teleurstellen dit is zoals gezegd onmogelijk, wat u wilt kost veel meer. Wilt u alsnog extra geld beschikbaar stellen, of moeten we de verbouwing annuleren? Dan had de bal gelegen waar hij hoort.

Boosheid
Wanneer je de eenvoud van de oplossing tot je door laat dringen, dan voel je de boosheid bij je opkomen. Je constateert dat je als raad bent genegeerd in je Kaderstellende rol. Als financiële man begrijp ik het argument dat er feitelijk binnen de begrotingskaders is gebleven (in de brede zin van het woord), maar zo is hetdoor de raad natuurlijk nooit bedoeld. Ook hier geldt: waarom is deze oplossing niet voorgelegd op het moment dat het moest? Misschien dat hij dan zelfs wel acceptabel was geweest…., dat zullen we nu nooit meer weten.

Vervolg
Het bovenstaande roept de vraag op hoe nu verder. Misschien moet ik jullie teleurstellen, maar daarover doe ik in dit blog geen uitspraak. Sommige mensen zullen dit als laf bestempelen, ik persoonlijk vind het eerder wijs en wel om de volgende redenen:

• Raadsleden hebben ook nog gewoon werk. Mijn baas betaalt mij voor mijn volledige inzet, dit had vandaag dan ook mijn eerste prioriteit. Hierdoor heb ik nog niet met fractiegenoten / achterban van gedachten kunnen wisselen om ons standpunt te bepalen;
• Het is goed om in kwesties ook kennis te nemen van de nuances. Op het moment dat het nieuws doordringt vallen deze even weg (misschien lezen jullie dat ook wel terug in dit blog), door even rust te nemen kan je nuances toch meenemen in je afweging;
• We kennen nu nog enkel een verklaring van het College, een (verantwoordings)debat heeft nog niet plaatsgevonden.

In “Het Debat” van 22 maart mogen jullie van de ChristenUnie dan ook een helder antwoord verwachten op de ‘hoe nu verder vraag’. Ik kan jullie hierbij één ding beloven, de gevoelens waar dit blog over ging zullen in dit antwoord nadrukkelijk een plaats krijgen.

Cor van Vliet, 13 maart 2012