Je komst was zo anders als gedacht. Voor we het door hadden was je er. Hierdoor had je wel grote moeilijkheden met ademhalen. Ik raak nog steeds elke keer ontroert wanneer ik besef hoeveel mensen je vervolgens hebben geholpen. Ik noem zo maar alles wat in me op komt: verloskundigen, een huisarts, politieagenten, ambulancebroeders, helikopterpiloten, artsen, hele medische teams zowel op de eerste hulp als op de intensive care. Tientallen mensen die hebben gevochten voor jouw leven. Al deze mensen wil ik wel bedanken voor hun hulp, maar dat kan ik niet omdat ik niet precies weet wie het allemaal waren. Waarschijnlijk zijn zij nu ook alweer bezig om andere mensen te helpen.

Dit was echter nog niet alles. Mama en ik zijn heel erg geschrokken en beseffen waarschijnlijk nog steeds niet goed wat er gebeurd is. Toch merken we dat we aan alle kanten gesteund worden. Het enige wat wij hoeven doen is er voor jou te zijn. Over de rest hoeven we ons niet druk te maken, omdat anderen dat voor ons regelen. Niet alleen je opa’s en oma’s, maar veel meer mensen. Van alle kanten krijgen we hulp aangeboden. Wij weten ons door zoveel mensen gesteund: we krijgen kaartjes, telefoontjes, mailtjes en ga zo maar door. Ook wordt er heel veel voor je gebeden. Ook al deze mensen wil ik wel bedanken, maar ook dat lukt niet omdat het er teveel zijn.

Ondanks dit alles weten we niet hoe het met jou zal gaan. We wachten in spanning op de uitslag van de scan van je hersenen. We bidden en hopen dat deze goed zal zijn, maar we weten dat dit niet waarschijnlijk is.

Wat we wel weten is dat God jou in je hand heeft en dat je daarom veilig bent.

Papa,

23 april 2012