Afgelopen donderdag hebben we als gemeenteraad in een besloten vergadering gedebatteerd volgens de regels van het Britse Lagerhuis. Hierbij zit je in twee groepen tegenover elkaar. Aan de ene kant de voorstanders aan de andere kant de tegenstanders. Bij het debat beginnen altijd de voorstanders. Deze spreken tegen de tegenstanders, die recht tegenover je zitten. Hierna krijgen de tegenstanders het woord. Vervolgens wordt er verder gedebatteerd waarbij beide kanten na elkaar het woord krijgen. De persoon die als laatste gaat staan krijgt het woord. Wanneer je te gretig bent gaat deze aan je voorbij, frustrerend. Stemmen hoeft eigenlijk niet, je telt gewoon de personen per kant en je weet wie de winnaar is.

 Ik vond de avond erg nuttig, mede omdat je er op verschillende vlakken wat aan hebt. Allereerst was een ieder in de gelegenheid om in een betrekkelijk veilige omgeving je debatvaardigheden te trainen. Het onderwerp van de avond was het debat in de gemeenteraad. Door hierover te debatteren leer je de standpunten van elkaar hierover kennen en komen er verbeteropties naar voren. Tenslotte is het ook een erg leuke manier om de onderlinge band op te bouwen.

Debatteren in de gemeenteraad
Over het debatteren in de gemeenteraad wil ik nog wat dingen kwijt. Binnen de raad zijn we het er, denk ik, redelijk over eens dat dit beter kan. Zelfs in “Het Debat” wordt er niet altijd gedebatteerd.

Volgens mij heeft dit meerdere oorzaken. Allereerst komt dit volgens mij omdat er diverse punten ter besluitvorming langs komen die ‘gewoon goed geregeld’ moeten worden. Voor de politiek is hier weinig eer te behalen. Slechts in het geval dat het ‘niet goed is geregeld’ is er een ‘echte’ rol weggelegd. In het gemeentehuis werkt echter goed gekwalificeerd en gemotiveerd personeel, dingen worden dus goed geregeld.

Een andere oorzaak moeten we zoeken bij onszelf. We moeten als raad de grote lijnen vasthouden. Over uitvoeringszaken kan je alleen hakketakken, maar niet debatteren. Debatteren doe je over grotere onderwerpen met een breder perspectief. Natuurlijk moeten we afkortingen en jargon zo veel als mogelijk achterwege laten. Daarnaast moeten wij ons, wat mij betreft, zo veel als mogelijk beperken tot de kern van de zaak. Breedvoerige betogen kunnen mij zelden bekoren. Ik verdenk deze sprekers er ook van dat ze eigenlijk niets te zeggen hebben en daarom maar door blijven gaan…. ze weten niet wanneer ze hun punt gemaakt hebben.

Kloven
Ik ben geen raadslid die een volle publieke tribune nastreeft op een ‘normale’ vergadering en daarmee vanuit dat oogpunt vermaak / goed debat wil bieden. Volgens mij moet je reëel zijn: er zijn leukere avondbestedingen te bedenken.

Volgens mij ligt hierin (het feit dat slechts enkele mensen geïnteresseerd zijn) ook het bestaansrecht van de indirecte democratie. Eens in de vier jaar worden mensen gekozen die volgens een bepaalde partijlijn worden geacht besluiten te nemen, zodat niet iedereen zich hiermee ‘hoeft te vermoeien’. Dit is volgens mij de gewenste kloof tussen ‘burger’ en ‘politiek’.

De kloof wordt pas ongewenst op het moment dat mensen zich niet meer herkennen in de genomen besluiten, of hun verhaal / mening niet kwijt kunnen op het moment dat ze daar behoefte aan hebben. Ik streef in mijn functioneren als raadslid na dat de gewenste ‘kloof’ mag blijven bestaan, omdat doordat mijn functioneren er geen ‘ongewenste kloof’ is.

Cor van Vliet, 11 januari 2011